کد مطلب:42414 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:22

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

خداوند مي فرمايد: (ان تتقوالله يجعل لكم فرقانا)، مگر طلحه و زبير، ياران باتقواي پيامبر نبودند؟ چرا در ولايت علي(ع) اشتباه كردند؟

طلحه و زبير از ياران پيامبر(ص) بودند و منكر مسأله ولايت علي(ع) بعد از پيامبر اسلام(ص) نبودند، حتي با علي(ع) پيمان بسته و بيعت كرده بودند. طلحه اولين كسي است كه با علي(ع) بيعت مي نمايد و اولين كسي هم است كه نكث بيعت نموده و پيمان شكني مي نمايد و امام علي(ع) در نامه به طلحه و زبير سابقه درخشان آنان را بازگو نموده به زبير (فارس قريش) به طلحه شيخ المهاجرين اطلاق مي كند و به آنها گوشزد مي نمايد كه شما با من پيمان بسته ايد حتي به آنها مي گويد اگر در بيعت خويش هم مجبور بوديد راه براي شما هموار است چرا دست به توطئه مي زنيد، {V(امام علي الگوي زندگي، حبيب اللَّه احمدي)V}. طلحه و زبير كه هواي حكومت در سر داشتند و علي(ع) را آماده واگذاري بعضي از مناصب مهم حكومت به خودشان نديدند تحت تأثير هواي نفس و وسوسه هاي شيطاني بيعت خود را با علي شكستند. امام علي(ع) در اين مورد مي فرمايد: آگاه باشيد شيطان حزب خود را بسيج كرده و سپاهش را گردآورده است تا بار ديگر ظلم و ستم به وطنش بازگردد و باطل به جايگاه نخستينش رسد، {V(نهج البلاغه، خطبه 22)V}. اين مسأله نشان مي دهد كه سر انحراف اين دو نوعي بي تقوايي است، بنابراين اگر هم در گذشته از تقواي نسبي برخوردار بودند ولي به تدريج هواخواهي و نفس پرستي آنان بر تقوا غلبه يافت و همين مسأله موجب انحراف آنان شد. خداي سبحان انسان ها را به دو گروه حزب اللَّه و حزب شيطان تقسيم مي كند و نشانه اصلي حزب اللَّه دوست داشتن براي خدا و دشمن داشتن براي خدا مي شمرد و اين گروه را از رستگاران مي شمارد. در مقابل اينها گروهي هستند كه براي حفظ منافع خويش رابطه دوستي با دشمنان خدا برقرار مي كند و راه نفاق و دورويي را پيش مي گيرند و تكيه بر قدرت و هواي خود مي كنندو در ميان بندگان خدا تخم ظلم و فساد مي پاشند [{/Bاِسْتَحْوَذَ عَلَيْهِمُ اَلشَّيْطانُ فَأَنْساهُمْ ذِكْرَ اَللَّهِ أُولئِكَ حِزْبُ اَلشَّيْطانِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اَلشَّيْطانِ هُمُ اَلْخاسِرُونَ {w1-15w}{I58:19I}/} ]طلحه و زبير هم در آن مقطع زماني تخم نفاق و تفرق را پاشيدند و صف خودشان را از صف حزب الله جدا كردند و در مقابل امام واجب الطاعه خروج كرده و ايستادند. در واقع انسان مي تواند در سنين مختلف زندگي خود شايستگي هاي گوناگون داشته باشد - همانند طلحه و زبير - و يك روز در صف حق باشد و بهشت بر او واجب گردد و روز ديگر از آن صف خارج شود و در صف باطل قرار گيرد و مورد غضب خداوند واقع شود، در تاريخ اسلام بسيار بودند كساني كه در طول عمر خود تغيير چهره دادند و از صفوف حق به باطل يا از صفوف باطل به حق گراييدند وگرنه چه كسي مي تواند بگويد كسي كه آتش جنگ جمل را بر ضد امام و پيشواي خود كه همه او را به رهبري پذيرفته اند برافروخته و سبب ريختن اين همه خون شد آدم خوب و اهل نجات باشد. خداي سبحان در قرآن مي فرمايد: {A{/Bوَ اَلسَّابِقُونَ اَلْأَوَّلُونَ مِنَ اَلْمُهاجِرِينَ وَ اَلْأَنْصارِ{w1-7w}{I9:100I}/}...A}، {V(توبه، آيه 100)V} اين آيه شامل تمام مهاجران و انصار مي شود در حالي كه ميدانيم بعضي از آنها مانند عبدالله ابن ابي سرح و ثعلبة ابن حاطب انصاري از راه راست منحرف شدند و مغضوب خدا و پيغمبر گشتند. در حالي كه در آغاز در صف اصحاب پيامبر و جزء مهاجران يا انصار بودند و نيز مي دانيم گروهي از منافقان كه قرآن مجيد شديدترين حملات را بر آنها دارد جزو اصحاب بودند. بر اين اساس جاي شك نيست كه صحابه پيامبر - مثل طلحه و زبير - را نيز بايد بر مقياس اعمالشان تا پايان عمر سنجيد و درباره آنها قضاوت كرد وگرنه گرفتار تناقضاتي مي شويم كه براي آنها هيچ پاسخي نمي توان يافت، {V(شرح نهج البلاغه پيام، ج 2، ص 353 و 254، آيت اللَّه مكارم)V}. {Tنتيجه:T} تقوا با هواپرستي و جاه طلبي و نفاق نمي سازد اگر اين موارد در انسان باشد تقوا جايگاه ندارد و اگر تقوا نباشد فرقان بودن تقوا سالبه به انتفاء موضوع است.